Bryce Canyon, dag 2

D-day vwb het paardrijden. Nog nooit hebben we op een paard gezeten, alle 3 niet. Nou ja, een hobbelpaard misschien.

Vroeg uit de veren want om 08:30 uur vertrekken we. Eerst even melden bij de balie in het Ruby's Inn hotel waarvandaan we vertrekken.

Met 2 busjes worden we naar het vertrekpunt gebracht. In de bus komen we erachter dat we niet de enige nederlanders zijn. Er zit nog een gezin in het busje vader en moeder en 2 zoons die ook allemaal nog nooit op een paard hebben gereden. Dat geeft vertrouwen....

Aangekomen bij de corral vanwaar we vertrekken krijgen we allemaal ons paard toegewezen, behalve ik.
Ik mag plaatsnemen op Clyde, een mule. (muildier of muilpaard) er wordt wat lacherig om gedaan, maar toevallig staan deze dieren erom bekend dat ze enorm sterk zijn....en eigenwijs ;-). Maakt niet uit we gaan onderweg. In een optocht van een 20 tal paarden rijden we de canyon in. Werkelijk prachtig. Overal die grillig gevormde rotsen met veel groene naaldbomen ertussen. Dat geeft een mooi contrast. Ook de bijna drooggevallen rivierbedding droeg mee aan het mooie landschap.

Het is even wennen hoe je zo'n beest bestuurt, maar we komen er al snel achter dat er niet veel te sturen valt. Deze dieren zijn zo gewend om achter elkaar te lopen dat ze elkaar automatisch volgen, je hoeft er niet veel voor te doen. Dat betekent ook dat als het paard voor je overgaat van stapvoets lopen naar draf, dat jouw paard dat ook doet. Zorg dan dat je snel meeveert in het juiste ritme anders kan dat gevoelig overkomen aan je zitvlak.

Iris reed voor me en Annemiek reed achter me. Voor Iris rijdt een Amerikaanse vrouw op een paard die Puf heet. Plotseling roept Iris: getver hij laat een wind! We wisten gelijk hoe dat paard aan zijn naam kwam.


De dame uit Nederland reed achter Annemiek en die kwekte er aardig op los, niet vervelend overigens. Het was me in de bus nog niet opgevallen, maar ze praatte nogal hard en ook Annemiek was het met me eens ( dus Andrea, niet alleen mij de schuld geven...) ik zeg tegen Annemiek: joh, die praat net als Andrea, hetzelfde accent....vraag eens waar ze vandaan komt,
Zal vast Utreg of omstreken zijn. Nou dat klopte dus, ze kwam uit Maarssen. Lachen dus, Andrea, het was dus toch net alsof je er een beetje bij was.

En zo reden we verder en naarmate we meer gewend raakten aan ons vervoermiddel, was het eigenlijk wel grappig om het paard net even iets anders te laten doen als zijn voorganger. Dat viel nog niet mee. De hele rij rechts langs de boom en dan je paard links van de boom proberen te laten gaan was een hele opgave.

Na ongeveer anderhalf uur kwamen we op het keerpunt en stopten we even om wat te drinken. Overigens waren we blij dat we deze tocht 's ochtends hebben gemaakt en niet 's middags. De temperatuur was precies goed. Na een korte pauze zijn we dezelfde weg teruggegaan. Je zou zeggen, jammer waarom geen andere weg, maar erg was het niet. Je zag toch weer anders gevormde rotsen dan op de heenweg. Prachtig allemaal.

De dame die voor Iris reed hield de boel een beetje op en daardoor brak de groep in tweeën. Het werd dus uiteindelijk een sport om die dame te passeren. Uiteindelijk deed het paard wat ik wilde en in een draf ging ik en later nog een paar er voorbij.

Het einde van de tocht naderde. We moesten bij de corral op ons paard blijven zitten, we zouden hulp krijgen bij het afstijgen. Dat was maar goed ook. Er was toch een behoorlijke mate van stijfheid opgetreden. (van de ledematen wel te verstaan)

Met het busje weer teruggebracht naar Ruby's Inn en iedereen was het over eens, dit was een geweldige ervaring. Zeker als je nog nooit op een paard hebt gezeten en je mag dat dan doen in zo'n schitterende omgeving, dan zorgt dat voor een onvergetelijke halve dag. En ik moet zeggen dat het met de spierpijn, zadelpijn ed. nogal meevalt. Hoe het morgen is zien we dan wel weer.

Na terugkomst even opgefrist en daarna even wat gaan eten en drinken want van zo'n activiteit krijg je honger als een ...paard!

Om de stijve spieren geen kans te geven, zijn Annemiek en ik 's middags nog een wandeling gaan maken. Dit keer een korte maar mooie wandeling aan de noordkant van het park, de Mossy Cave Trail. Aan het einde van deze trail wordt je verrast door een mooie waterval. Ook weer de moeite waard.

Tijdens deze wandeling, bij het oversteken van een snelstromend watertje, had ik een verkeerde inschatting gemaakt van de diepte van het water. Gevolg: 2 natte sokken. Wel lekker koel.

Na deze wandeling hadden we het plan om terug het park richting het zuiden nog even in te gaan om daar nog wat te genieten van wat mooie uitzichten. Dus sokken uit, klem tussen de achterramen van de auto gedaan en droog laten wapperen in de wind tijdens het rijden. Bij de ingang van het park weer even de pas laten zien en weer verder. In het park geldt een lage maximum snelheid en dat is maar goed ook. Langs de kant van de weg grazen herten en die wil je niet aanrijden als ze plotseling oversteken.

We hebben in het park nog 3 uitzichtpunten bezocht, Sunset- en Sunrise point en als laatste Inspiration point. Prachtige vergezichten over de canyon. Je moet het gezien hebben, in woorden en waarschijnlijk ook dmv foto's is dit niet over te brengen.


Hierna terug naar het hotel. Even bijkomen, straks wat eten en morgen weer verder, naar Page, om daar 3 nachten te blijven.

De groeten allemaal, jippiejajee!!